....แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ .. แต่เสียงของเธอก็ยังคงดังก้องอยู่..."คิดถึงซิจ้ะ.." คำ คำ นี้ที่เธอพูดกับฉันเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่..สายจะตัดไป.. ไม่มีแม้เวลาที่จะให้ฉันได้กล่าวคำลา ไม่มีแม้เวลาที่จะให้ฉันได้พร่ำบอกเธอ.. บรรยายความรักที่ฉันมีให้แก่เธอ..
มันนานแค่ไหนแวนะ.9 ปี.. ไม่ใช่สิมันน่าจะเป็น 10ปีมากกว่า..
.. แค่อยากให้รู้ว่าในใจฉันนี้ มีเธอเอาไว้อยู่ตลอดทุกที่ เวลาที่ฉันไม่เหลือใคร ก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ... ท่อนเพลงนี้ เปิดฟังเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน มันก็ทำให้น้ำตาฉันเอ่อ ขึ้นมาทุกที ... ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนในตอนนี้ ก็ยังจะยืนยันคำเดิม ว่าเธอคือที่สุดของหัวใจ..
ลมหายใจสุดท้ายของเธอ...ที่กุมมือฉันไว้ในวันนั้น... ฉันไม่เคยลืม... ขอบคุณที่รักที่สอนให้ฉันรู้จักคำว่า "รัก"..
แด่เธอที่รัก..
วันเวลาอาจจะพรากเธอไปจากฉัน
แต่เรายังมีกันและกัน
เธอยังคงตราตรึงในใจฉัน
ไม่มีวันที่จะลืมเลือน
เสียงแผ่วเบาว่าคิดถึง
เป็นสิ่งหนึ่งที่คอยย้ำเตือน
ให้ฉันไม่เคยลืมเลือน
เธอเปรียบเสมือนดั่งดวงหฤทัย..
..
.
.
รักเธอนะ
.
.
.
.
.
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น